حکیم خانه بدوش

صدرالمتألهین حکیم خانه به دوشی بود که به جرم آزادگی روح و فکر مجبور شد از پایتخت و پایتخت‏ نشینان روی گرداند و به زندگی در روستایی دورافتاده و خالی از امکانات رفاهی بسنده نماید و خود را برای «انقطاع الی اللّه‏» آماده سازد.

او خود در توجیه انتخاب این راه می‏گوید:

«من وقتی دیدم زمانه با من سر دشمنی دارد و به پرورش اراذل و جُهّال مشغول است و روز به روز شعله‏ های آتش جهالت و گمراهی برافروخته‏ تر و بدحالی و نامردمی فراگیرتر می‏ شود ناچار روی از فرزندان دنیا برتافتم و از دنیای خمودی و جمود و ناسپاسی به گوشه‏ ای پناه بردم و در انزوای گمنامی و شکسته حالی پنهان شدم، دل از آرزوها بریدم و همراه شکسته دلان بر ادای واجبات کمر بستم».

 هست دنیا همچو گور و تن کفن
    شغل تو دائم کفن وصله زدن
    تا به کی جان می کنی ای تن پرست؟
    این کفن هرگز نمی گر دد درست
    همچو کرم پیله جان را باختی
    با کفن عشقی نهان در ساختی
    عشق بازی با کفن در زندگی
    مرد جانت اندرین افکندگی
    

حکیم وارسته ملاصدرای شیرازی، در طول عمر 71 ساله‏ اش، هفت بار با پای پیاده به حج مشرف شد و گِل تن را با طواف کعبه دل صفا بخشید و در آخر نیز سر بر این راه نهاد و به هنگام آغاز سفر هفتم یا در بازگشت از آن سفر به سال 1050 ه . ق در شهر بصره تن رنجور را وداع نمود و در جوار حق قرار گرفت ودر همانجا به خاک سپرده شد. اگرچه امروز اثری از قبر او نیست، اما عطر دلنشین حکمت متعالیه از مرکب نوشته‏ هایش همواره مشام جان را می‏ نوازد.

منابع

            خورشید اندیشه

            شــعر دیروز